Μέσα από τις αφηγήσεις ξεπηδούν εικόνες και παιδικά βιώματα της ακοής, της οσμής και της γεύσης. Ο κύριος Παντελής, η κυρία Σταμάτα, ο κύριος Νικόλας θυμούνται τη ζωή να πάλλεται στο νησί και να διασφαλίζει αυτάρκεια, πριν η μαζική μετανάστευση μειώσει δραστικά τον πληθυσμό. Οι ασχολίες των ανθρώπων ζωντάνευαν την ύπαιθρο και τα δύο Χωριά, το Μικρό και το Μεγάλο, τα χρόνια που η Τήλος είχε κόσμο. Άπλωναν ιεροτελεστίες μέσα στον κύκλο του χρόνου γεμάτες σπιτικά μαγειρέματα και γλέντια. Τα υλικά ήταν απλά, αυθεντικά, τίμια, όπως οι πέτρες των τοίχων. Οι μαρτυρίες περιγράφουν τα συστατικά μιας ζωής λιτής και, γιατί όχι, ευτυχισμένης.  

. . .

​

Ο Νικόλας και ο Παναγιώτης Χατζηγεωργίου, η γιαγιά Σταμάτα Σακελλάρη, ο Αποστόλης Χρυσανθάκης, ο Παντελής Σακελλάρης, ο Νίκος Καμμάς και η γιαγιά Σεβαστή Χατζηφούντα μοιράστηκαν μαζί μας τις γνώσεις τους σχετικά με τις ξερολιθιές, την κατασκευή και την χρήση τους, τις αναμνήσεις τους από την καλλιέργεια του νησιού, την συλλογική εργασία, τη σπορά και το θέρος, τους προβληματισμούς και τις ελπίδες τους για το παρόν και το μέλλον του νησιού.