Η επιβίωση της νησιωτικής κοινότητας απαιτούσε τακτικά ομαδική εθελοντική εργασία. Η «εργατιά», η θεσπισμένη προσφορά εργασίας για έργο δημοσίου συμφέροντος, ή η περιστασιακή εθελοντική προσφορά χεριών για να γίνει η δουλειά κάποιου συγγενή ή φίλου, όπως το να χτιστεί μια μάντρα ή ένα σπίτι, ήταν σύνηθες φαινόμενο. Η κοινότητα εξέφραζε έτσι έμπρακτα την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της και την κοινή φροντίδα για τα δημόσια αγαθά. Η συλλογικότητα θεωρούταν φυσική και λογική προϋπόθεση για την κοινή επιβίωση.

​

. . .

​

Ο Νικόλας και ο Παναγιώτης Χατζηγεωργίου, η γιαγιά Σταμάτα Σακελλάρη, ο Αποστόλης Χρυσανθάκης, ο Παντελής Σακελλάρης, ο Νίκος Καμμάς και η γιαγιά Σεβαστή Χατζηφούντα μοιράστηκαν μαζί μας τις γνώσεις τους σχετικά με τις ξερολιθιές, την κατασκευή και την χρήση τους, τις αναμνήσεις τους από την καλλιέργεια του νησιού, την συλλογική εργασία, τη σπορά και το θέρος, τους προβληματισμούς και τις ελπίδες τους για το παρόν και το μέλλον του νησιού.